Kleje do płytek produkowane są przeważnie w postaci suchych mieszanek, które na budowie miesza się z wodą. Występują także w postaci gotowych do użycia zapraw lub jako materiały dwuskładnikowe, które trzeba wymieszać przed samym użyciem.

Ze względu na skład kleje do płytek dzieli się na:

• kleje cementowe (symbol C) – w składzie mają cement (szary lub szlachetniejszy, biały), wypełniacze mineralne (umożliwiają układanie zaprawy grubszą warstwą), polimery (nadają elastyczność) i środki modyfikujące (decydują o szybkości wiązania). Kleje cementowe miesza się z wodą lub ciekłym składnikiem bezpośrednio przed użyciem;
• kleje dyspersyjne (symbol D) – mieszanina spoiw organicznych w postaci wodnej dyspersji polimerowej dodatków organicznych oraz wypełniaczy mineralnych. Kleje te są bardzo elastyczne, dzięki czemu nadają się na odkształcalne podłoża. Występują w postaci gotowej do użycia;
• kleje żywiczne (symbol R) – epoksydowe i poliuretanowe – są wodoszczelne, wyróżnia je też dobra przyczepność. Tego rodzaju kleje do kafelków przeznaczone są na trudne podłoża narażone na działanie wody i środków chemicznych. Dostępne w postaci jedno- i wieloskładnikowej.

Klasy klejów do płytek i ich symbole:

• C1 – klej do płytek normalnie wiążący,
• C2 – klej do płytek o podwyższonych parametrach,,
• F – klej szybkowiążący,
• T – klej o zmniejszonym spływie (polecany na ściany),
• E – klej o wydłużonym czasie otwartym (polecany do układania płytek wielkoformatowych,
• S1 – klej odkształcalny (polecany m.in. na balkony i tarasy),
• S2 – klej wysoce odkształcalny.
• W opisie danego kleju do płytek symbole te są ze sobą zestawiane, dając pełen opis właściwości produktu. Przykładowo: klej typu C1 TE – klej normalnie wiążący, o zmniejszonym spływie oraz wydłużonym czasie otwartym